Chmiel
Według niektórych źródeł historycznych już Babilończycy (VII–V wiek p.n.e.) używali chmielu do warzenia piwa, natomiast w kulturze europejskiej piwo jest powszechnie chmielone od XI wieku, a od 1516 roku zgodnie z tzw. prawem czystości (niem. Reinheitsgebot) na terenie Niemiec, jest to obowiązkowy składnik piwa. Przedtem stosowano różne zioła oraz substancje chemiczne do doprawiania brzeczki (np. tymianek, rozmaryn, ale też strychninę!) i zapewne podczas takich eksperymentów piwowarzy docenili jedyne w swoim rodzaju, fenomenalne właściwości chmielu. Tymczasem na wschodzie Europy Słowianie już dużo wcześniej używali chmielu w warzeniu piwa.
Chmiel stosowany jest w piwowarstwie jedynie jako dodatek, swoista przyprawa, pełni jednak bardzo ważne funkcje – nadaje smakowi piwa charakterystycznej goryczki (mierzonej w IBU), a dzięki zawartym w jego szyszkach olejkom eterycznym wnosi też całe bogactwo aromatów. Chmiel działa również uspokajająco i antyseptycznie, w średniowieczu zaś wywar z szyszek chmielu stanowił panaceum na różne dolegliwości. Biorąc zaś pod uwagę systematykę botaniczną, chmiel zwyczajny to rozdzielnopłciowa roślina pnąca – łac. humulus lupus.
