Beczka
Podstawowe naczynie stosowane od wieków w piwowarstwie do leżakowania i transportu piwa. Jej wynalazek przypisuje się Galom. Ma walcowaty i zazwyczaj wybrzuszony kształt. Jest najczęściej wykonana z metalowych obręczy i klepek z drewna dębowego, które praktycznie pozostaje neutralne dla leżakującego w nich piwa. W przeszłości (od czasów karolińskich) beczki drewniane służące do transportu piwa były profilaktycznie smołowane, dzięki czemu nie wnosiły do trunku nut dębiny. Tradycyjne beczki trzymano w piwnicach na specjalnych stojakach i miały one różne pojemności – od ok. 20 do ok. 500 litrów. Beczki o mniejszych pojemnościach nazywano baryłkami lub beczułkami (antałkami). Wszystkie beczki transportowano specjalnymi wozami, a w czasie zimy saniami.
Beczka była też staropolską jednostką miary pojemności równą 271,36 litrów, która przez długi czas stanowiła podstawę podatku czopowego (nazwa pochodzi od czopów – klinów, którymi w bednarstwie szpuntowano beczki), w 1565 roku wynosił on wg Zygmunta Glogera 4 grosze od beczki. W późniejszych latach podstawą opodatkowania stała się warka.
Na przełomie XIX i XX wieku do transportu piwa zamiast drewnianych beczek zaczęto używać szklanych butelek (zob. butelkowanie piwa). Obecnie zaś beczki drewniane zostały w ogóle w przeważającym stopniu zastąpione beczkami metalowymi (ze stali nierdzewnej i aluminium). Ich główne typy to keg i cask.
W beczkach typu cask piwo ma mniejsze ciśnienie niż w kegach. Cask, podobnie jak tradycyjne beczki, ma dwa otwory – jeden na kran, drugi na szpunt. Z casku trunek nalewa się za pomocą pompy. Niektóre browary przeprowadzają też w beczkach tego typu wtórną fermentację, gdy piwo rozlewa się do nich w niewielkim odstępie czasu od warzenia wraz z dodatkowym chmielem i tzw. karukiem do klarowania (zob. Cask-Conditioning). W pubach i restauracjach caski najczęściej znajdują się w tzw. piwnicy pod barem, gdzie temperatura winna wynosić ok. 15°C bez względu na porę roku.
