Słowniczek

Piwo miodowe (braggot) – piwo, w którego zasypie oprócz słodu wykorzystywany jest również miód. Według zachowanych źródeł warzono je już w starożytnej Mezopotamii. Zgodnie z polskimi przepisami słód w piwie powinien stanowić min. 55% zasypu, zatem na miód zostaje max. 45%. Do produkcji piw w tym stylu używa się dużych ilości miodu, który prawie w całości jest fermentowany i to zawarte w nim (a nie w słodzie) cukry mają dominować podczas fermentacji. Używa się miodów wielokwiatowych albo pochodzących od konkretnych roślin (np. miody gryczane, mniszkowe). Mogą to być piwa zarówno dolnej, jak i górnej fermentacji, ciemne lub jasne. Są słodkie, a także mocne ze względu na dużą ilość cukrów w brzeczce, które drożdże mogą podczas fermentacji zmieniać w alkohol, pełne aromatów miodowych i słodowo-ciasteczkowych. Mają znikomą albo bardzo słabo wyczuwalną goryczkę. W sprzedaży dominują jednak piwa miodowe, do których miód lub jego sztuczny odpowiednik dodano dopiero na późniejszym etapie produkcji, zazwyczaj po pasteryzacji, i jest on mieszany z gotowym już trunkiem (najczęściej lagerem) w celach smakowych – nie jest to wtedy piwo w stylu braggot, a jedynie piwo smakowe z dodatkiem miodu.

Piwa miodowe, choć mają znikomy udział w rynku, od lat mają swoich zwolenników zwłaszcza wśród kobiet. Jednak kupując wyraziste w smaku (pełne słodyczy) piwo miodowe, warto wiedzieć, że naturalny miód często bywa zastępowany sztucznym odpowiednikiem – po pierwsze ze względu na koszty, po drugie ze względu na wyższy poziom aromatów. Oczywiście są piwa tylko z naturalnym miodem, lecz wtedy aromat miodowy jest w tle aromatów słodowych. Wyjątkiem jest intensywny, charakterystyczny w smaku i aromacie miód gryczany. W piwowarstwie domowym, aby uzyskać posmak miodu, miód (lub sztuczny odpowiednik) może być dodawany pod koniec warzenia brzeczki bądź jako surowiec do wtórnej fermentacji w butelkach.