Leżakowanie
Leżakowanie piwa to końcowy etap produkcji tego trunku, polegający na wielomiesięcznym bądź kilkudniowym, w zależności od stylu ważonego trunku, przechowywaniu gotowego piwa w specjalnych tankach, mający na celu poprawę jego walorów smakowych i zapachowych. W tym czasie ma miejsce proces klarowania oraz dojrzewania piwa. Leżakowanie odbywa się w temperaturze oscylującej w okolicach 0 stopni Celsjusza w specjalnie wydzielonych piwnicach. W czasie leżakowanie drożdże piwowarskie dolnej fermentacji wytrącają się na dnie tanku, natomiast drożdże pochodzące z górnej fermentacji tworzą widoczny osad na powierzchni piwa. Leżakowanie powoduje wytwarzanie się w piwie dwutlenku węgla oraz zwiększenie zawartości alkoholu w gotowym trunku.
W mniejszych browarach piwo zazwyczaj leżakuje kilka tygodni, zanim zostanie wysłane do konsumenta. Najwięksi producenci, zwłaszcza w przypadku najpopularniejszych stylów, rezygnują z klasycznego leżakowania na rzecz trwającego znacznie krócej kondycjonowania. Częścią kultury piwnej jest też leżakowanie piwa w domowych warunkach, zwłaszcza ciemnego i o dużej zawartości alkoholu, nawet kilka lat po dacie przydatności do spożycia. W Polsce najczęściej jest to porter bałtycki, który podobnie jak szlachetne wino zmienia swą strukturę z każdym miesiącem spędzonym w piwniczce.
